Κι όμως...ήσουν εκεί.Ήμουν κι εγώ εκεί.Πως έγινε αυτό και αλλάξαμε κατευθύνσεις?Σου είχα πει να με κρατάς πάντα από το χέρι γιατί όλο χάνεσαι...ή όλο χάνομαι εγώ...
εσύ...εγώ... θέλω να πω...πάει πια.Δε βαριέσαι...
Κι όμως ΚΑΠΟΤΕ υπήρξαμε.Υπήρξε το ΜΑΖΙ. ΜΑ-ΖΙ. Τώρα γίναμε δύο.Τώρα θα καλέσουμε τη βροχή να καθαρίσει το αίμα...να σβήσει τα χνάρια...και τι θα μείνει?
Θα μείνει ένα ΜΑΖΙ.Μία στιγμή στην αιωνιότητα.Που πέρασε,έφυγε από εμάς...αλλά εξακολουθεί να υπάρχει.Κάπου.Σε κάποιο άλλο ΕΚΕΙ.Κι έγινε μία ριπή ανέμου που ΚΑΠΟΤΕ θα σε δροσίσει. ΟΤΑΝ θυμηθείς...κι όπου βρίσκομαι κι εγώ την ώρα εκείνη...ΟΤΑΝ έρθει αυτό το ΚΑΠΟΤΕ θέλω να πω...ίσως να χαμογελάσω ΜΑΖΙ σου...και χαμογελάσεις κι εσύ ΜΑΖΙ μου...ξανά...για μια τελευταία φορά...για μια πρώτη φορά...αρχή-τέλος... πάντα τα μπέρδευα αυτά τα δύο...ίσως γιατί πάνε πάντα ΜΑΖΙ....ίσως...