Εξαφανίστηκες...δεν υπήρξες. Ποτέ δεν υπήρξες. Τόσο βίαια...εξαφανίστηκες...
Να έχω άδικο που αναρωτιέμαι αν ποτέ πραγματικά υπήρξες...αν ποτέ υπήρξα κι εγώ μαζί σου...
Τελικά ήσουν ένα όνειρο. Άλλο ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο. Κι όμως...κάπου,κάποτε δεν μπορεί...υπήρξαμε μαζί...και ξέρεις ε...λένε ότι τίποτα δεν χάνεται...ακόμα και το όνειρο. Κάπου θα ζει για πάντα και ναι. Θα συνεχίζει να υπάρχει αυτόνομα, ακόμη και χωρίς εμάς.
Καλή αντάμωση λοιπόν...Κ.Χ.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα είσαι εκεί...δεν ξέρω αν θα θέλεις ή αν θα μπορείς...θα το ήθελα όμως τόσο πολύ...η εικόνα σου σε μία άκρη...ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο...έστω και από εκεί που είσαι...και δεν έχει πια τόση σημασία το που είμαστε...αφού η ψυχή μας μπορεί να ταξιδεύει...
Άλλωστε ήθελα απλά να ξέρεις πως για σένα θα είμαι εκεί...κι αν με θυμηθείς και με μια ριπή ανέμου έρθεις να μου χαιδέψεις τα μαλλιά...θα είμαι ευτυχισμένη. Αληθινά ευτυχισμένη. Γιατί είσαι ο λόγος μου. Γιατί σε σένα το οφείλω.Ό,τι τίποτα ή πολύ ποτέ μου καταφέρω.
Σε αγαπώ όσο τίποτα.Και βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα μου χαρίσεις ένα χαμόγελο, ίσως κι ένα γέλιο.Όπως κάποτε.Όπως τότε που όλα φάνταζαν τόσο δεδομένα και ας μην ήταν.
Ευχαριστώ Σ.Δ.

Κι όμως. Όσο κι αν δεν το πίστευα...τέλειωσε ό,τι έπρεπε να τελειώσει. Έγινε. Αυτός ο κύκλος έκλεισε μια για πάντα...αφήνοντας πίσω του ανθρώπους που ποτέ αλήθεια δεν ήθελα να αφήσω...όμως έγινε. Γιατί κάποια πράγματα δεν είναι στα χέρια μας αλλά φαίνεται να υπακούουν σε ένα σχέδιο Κάποιου-Κάπου-Κάποτε...Αφήνω πίσω αναμνήσεις που θα φυλάξω πολύ προσεκτικά σε ένα κουτί. 'Ενα κουτί που θα ανοιχτεί ξανά όταν έρθει ο καιρός μαζί με τη μακρινή μυρωδιά από κάποια άνθη που γεννήθηκαν γι'αυτόν ακριβώς το σκοπό. Να θυμίσουν σε Κάποιον-Κάπου-Κάποτε ό,τι αξίζει να ανακινηθεί, ό,τι αξίζει να ζήσει ξανά...με κάποιον τρόπο.
Ήρθε ο καιρός για ένα νέο ξεκίνημα. Καλό ή κακό δεν ξέρω. Όμως επιτέλους ξεκίνημα...

Άμα βρει κανείς τον εαυτό μου,

παρακαλείται να ειδοποιήσει...και να κρατήσει απόσταση ασφαλείας...

Μερικές φορές είναι αρκετή μια πολύχρωμη βαλίτσα...μερικές φορές ο χρόνος σταματάει...και είναι τότε που ΟΛΑ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ξανά και ξανά....και είναι τότε που καταλαβαίνεις ότι το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ο άνεμος...και όχι όσα χάθηκαν ή όσα έρθουν, όχι ό,τι σε κομματιάζει ή ό,τι σε ικανοποιεί...μόνο ο άνεμος...που σε σπρώχνει μπροστά ή σε κρατάει πίσω...και όλα γυρίζουν ξανά και ξανά...

Κάπου σκόνταψα...προσπάθησα να δω μέσα στο πυκνό σκοτάδι στο οποίο βρισκόμουν τι ήταν αυτό το αντικείμενο που εντελώς απρόσμενα βρέθηκε στο δρόμο μου και βάλθηκε να ανατρέψει την πορεία μου χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα...
και τότε...τι έκπληξη...αν και το περίμενα σχεδόν...απλά ήλπιζα να μη το θυμηθώ, να περάσω από πάνω του και να μην τον αγγίξω...
Ηταν ο ίδιος μου ο εαυτός.
Τσαλακωμένος και βρώμικος,πεταμένος σαν να έλιωσε και να μη μπορεί να χρησιμοποιηθεί πουθενά πια...σαν περιττό υλικό σε ένα ήδη παραφορτωμένο κόσμο...όπου τα άχρηστα υλικά πρέπει,οφείλουν να καταστρέφονται....
ένιωσα ένα κρύο ρεύμα να με διαπερνά...δεν άντεχα τη σκέψη.Πως έγινε αυτό? Πως το έκανα αυτό? Γιατί το ξέχασα?

Και τότε μου φάνηκε ότι είδα τον εαυτό μου...ή μάλλον...τη σκιά του εαυτού μου μέσα στο ίδιο εκείνο λεωφορείο...να κατεβαίνει στην ίδια πάντα στάση...και να αρχίζει να περπατάει στη γνωστή για χρόνια διαδρομή...

...και για δες που την πάτησα και πάλι...όλο λέω πως θα ξεφύγω...κι όμως.Την πάτησα και πάλι...για να δούμε...ελπίδα,ευχή και προσευχή θα γίνει η σκέψη μου...ελπίζω να φτάσει κάποτε σε εσένα...

Χρώματα. Σκοτάδι. Με ρουφάει η σκιά. Γίνεται δίνη,γίνεται μαγνήτης γεμάτος σκόνη και χάος. Περπατάω στον δρόμο. Σε κάποιο δρόμο. Σε έναν δρόμο. Δεν μπορώ να κρυφτώ. Με τα χέρια μου καλύπτω τα μάτια μου. Δεν αντέχω άλλο χρώμα. Αλλά ούτε και τη σκιά πια.
Τη σκιά που τόσα χρόνια με φιλοξενούσε...ξαφνικά γίνεται κι αυτή πολύχρωμη και μου επιτίθεται...και από που να κρυφτώ? Αρχίζω να κλαίω και πέφτω στο δρόμο. Σε κάποιο δρόμο. Και το τσιμέντο γίνεται χώμα και μετά λάσπη και με καλύπτει ολόκληρη....δεν μπορώ ούτε να αναπνεύσω.
Και ξαφνικά βλέπω εσένα. Πάει τόσος καιρός...η αλήθεια είναι ότι μπορεί και να μη σε γνώρισα ποτέ μου στην πραγματικότητα...και όλα να ήταν μέσα στο μυαλό μου...αναρωτιέμαι μερικές φορές...υπήρξες?
Και γιατί...
ω γιατί έφυγες...και τώρα τι? Πως είναι δυνατόν να σε βλέπω?
Θυμάμαι ότι η λέξη ''αδύνατο''είναι άλλο ένα γελοίο ανθρώπινο ευφυολόγημα...τι σημαίνει αυτή η λέξη? Επανέλαβε τη πολλές φορές με τα μάτια κλειστά..και τότε θα δεις ότι δεν βγάζει νόημα κανένα...χάνει τη σημασία που της έδωσες...γίνεται ένα σύνολο ήχων χωρίς καμία ουσία...είναι σχεδόν αστείο τελικά...και για δες...μέσα σε δέκα λεπτά κατάργησες όλα τα αδύνατα και τα έκανες δυνατά...άρα μπορεί να είσαι εσύ... όντως...
εκεί...και να με κοιτάς...ξανά...πάλι...ξανά και πάλι...εσύ. Ίσως...ίσως και να μου μιλήσεις...αν είμαι τυχερή...ίσως και να με πάρεις μαζί σου κάποια μέρα...ενώ περπατάω στον δρόμο. Σε κάποιον δρόμο. Σε έναν δρόμο...
Σηκώνομαι ξανά...και συνεχίζω όσο ακόμα με αντέξει η σκιά...και μετά...τι?
Το Αδύνατο δεν υπάρχει...το Αδύνατο πέθανε. Κι όμως. Καλύτερα έτσι...

Κι όμως...ήσουν εκεί.Ήμουν κι εγώ εκεί.Πως έγινε αυτό και αλλάξαμε κατευθύνσεις?Σου είχα πει να με κρατάς πάντα από το χέρι γιατί όλο χάνεσαι...ή όλο χάνομαι εγώ...
εσύ...εγώ... θέλω να πω...πάει πια.Δε βαριέσαι...
Κι όμως ΚΑΠΟΤΕ υπήρξαμε.Υπήρξε το ΜΑΖΙ. ΜΑ-ΖΙ. Τώρα γίναμε δύο.Τώρα θα καλέσουμε τη βροχή να καθαρίσει το αίμα...να σβήσει τα χνάρια...και τι θα μείνει?
Θα μείνει ένα ΜΑΖΙ.Μία στιγμή στην αιωνιότητα.Που πέρασε,έφυγε από εμάς...αλλά εξακολουθεί να υπάρχει.Κάπου.Σε κάποιο άλλο ΕΚΕΙ.Κι έγινε μία ριπή ανέμου που ΚΑΠΟΤΕ θα σε δροσίσει. ΟΤΑΝ θυμηθείς...κι όπου βρίσκομαι κι εγώ την ώρα εκείνη...ΟΤΑΝ έρθει αυτό το ΚΑΠΟΤΕ θέλω να πω...ίσως να χαμογελάσω ΜΑΖΙ σου...και χαμογελάσεις κι εσύ ΜΑΖΙ μου...ξανά...για μια τελευταία φορά...για μια πρώτη φορά...αρχή-τέλος... πάντα τα μπέρδευα αυτά τα δύο...ίσως γιατί πάνε πάντα ΜΑΖΙ....ίσως...