Είναι τόσο αστείο τελικά...η ζωή μας είναι ένας κύκλος...μια αέναη εναλλαγή προσώπων, γεγονότων και ρόλων...και είναι πραγματικά ξεκαρδιστικό το πως όλα έρχονται ξανά και ξανά...ίσως με διαφορετική μορφή αλλά ουσιαστικά ίδια ακριβώς...
ναι όλο αυτό έχει αναμφισβήτητα κάποιο ενδιαφέρον...ικανό να σε κάνει να συνεχίζεις να αναρωτιέσαι...κι επομένως να ζεις...!

Κάποιες φορές νιώθω τόσο κουρασμένη...μακάρι να είχα τη δύναμη να συνεχίσω να κάνω ευχές...είναι και αυτό κάτι μέσα στο απέραντα λευκό δωμάτιο...
όλοι ζούμε σε λευκά δωμάτια...απλά λίγοι έχουν την ανάγκη να βλέπουν χρώματα πια...κι έτσι δεν τους λείπουν...ή υποκρίνονται ότι είναι έτσι και εθελοτυφλούν γιατί φοβούνται να αναζητήσουν τα χρώματα...τι να είναι καλύτερο από τα δύο?
Μάλλον θα συνεχίσω να κάνω ευχές τελικά...

Μπορείς να υπερνικήσεις το κάθετί αρνητικό αν συνειδητοποιήσεις πως η μόνη δύναμη που έχει πάνω σου είναι η πίστη σου σε αυτό...

Ποιός είναι αυτός ο Murphy τέλος πάντων?!?Και τι θέλει από τη ζωή μου?!?!

''Οι νόμοι του Μέρφυ, που συνοψίζονται στη φράση «Αν ο,τιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, θα πάει...», γεννήθηκαν στην αεροπορική βάση Edwards των Η.Π.Α. το 1949. Ο μηχανικός αεροσκαφών Edward Murphy δούλευε ένα project και επιδίωκε να διαπιστώσει πόσο ισχυρή απότομη επιβράδυνση μπορεί να δεχτεί το άτομο σε μία σύγκρουση. Όμως, τα πράγματα δεν πήγαιναν πολύ καλά και δεν οδηγούνταν σε αποτέλεσμα, ώσπου μια μέρα ανακάλυψε πως ένα καλώδιο δεν είχε συνδεθεί σωστά και δημιουργούσε το πρόβλημα. Εκείνη την ημέρα ο ανώτερός του του είπε την εξής φράση: «Αν υπάρχει τρόπος να κάνεις κάτι λάθος, τότε σίγουρα εσύ μπορείς να τον ανακαλύψεις…». Έκτοτε μάλιστα, δημιούργησε και μία λίστα με τα λάθη του... Με αυτό τον απίστευτο και κάπως άκομψο τρόπο γεννήθηκαν οι νόμοι του Μέρφυ που σήμερα εξηγούν πολύ πειστικά την καθημερινότητά μας. Όσο για τον καημένο κύριο Μέρφυ... λέγεται πως σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Όχι, όμως τόσο συνηθισμένο... Είχε μείνει από βενζίνη στη μέση της διαδρομής του και άρχισε να περπατάει προς το πλησιέστερο βενζινάδικο, όταν χτυπήθηκε από έναν άγγλο τουρίστα που οδηγούσε στη λάθος μεριά του δρόμου... Είναι αυτό που λένε, αν έχεις τύχη, διάβαινε...''

''Πιστεύω στα θαύματα.Ειλικρινά πιστεύω.Μου έχουν συμβεί.Μάλιστα μπορώ να ορκιστώ ότι το ότι βρίσκομαι εδώ αυτή τη στιγμή γράφοντας τις σκέψεις μου αποτελεί ένα θαύμα...
ποιό είναι το όριο των θαυμάτων λοιπόν? Που τελειώνει η συμπαντική ανοχή όταν ζητάς....ζητάς...υπόσχεσαι...και σχεδόν ποτέ δεν τηρείς τις υποσχέσεις αυτές...και έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως κουβαλάνε τόσα προβλήματα και ανησυχίες είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς πόσο θράσσος θα πρέπει να έχει κάποιος ούτως ώστε να ζητάει συνέχεια θαύματα μεγαλοποιώντας τα προβλήματα του και αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω του...
Αυτό κάνω ακριβώς...και ντρέπομαι στα αλήθεια γι'αυτή μου την πράξη...τι έχω κάνει για να αξίζω την οποιαδήποτε εύνοια?!?!Απορώ με τον εαυτό μου...άλλωστε δεν μπορείς να πάρεις συστατικές επιστολές από ένα κρύο και σκοτεινό παρελθόν...
Υποθέτω το κάνω γιατί προσπαθώ να γίνω ευτυχισμένη...βέβαια αν με ρωτήσει κανείς τι έχω στο μυαλό μου στο άκουσμα της λέξης ''ευτυχία'' το πρώτο πράγμα που θα επιχειρούσα να κάνω θα ήταν να αλλάξω επιδέξια θέμα συζήτησης...με κάνει να αισθάνομαι άβολα τελικά... ειδάλλως θα μπορούσα μόνο να ψελλίσω αυτό που λένε όλοι...ότι δηλαδή ευτυχία είναι η επίτευξη κάποιας προσωπικής πληρότητας...κάποιες σκόρπιες στιγμές...ικανές να ανακουφίσουν τον επίκτητο πόνο σου...ικανές να δροσίσουν κάποια χειμωνιάτικα απογεύματα ανεξαρτήτως εποχής...
Δεν ξέρω τι είναι ευτυχία.Αυτό που γνωρίζω μόνο είναι ότι δεν είναι τόσο ανέφικτη όσο όλοι νομίζουμε...η ευτυχία είναι εδώ και τώρα αυτή τη στιγμή που μιλάμε...η ευτυχία είναι μια ψευδαίσθηση του μυαλού...όμως σε τι υπερτερεί η πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση?
Και μήπως και η πραγματικότητα δεν είναι η πιο πραγματική ψευδαίσθηση απ'όλες?
Λοιπόν κι εγώ έχω δικαίωμα να έχω λίγο θράσσος...και θα συνεχίσω να ζητάω και να πιστεύω στα θαύματα...γιατί θέλω κι εγώ να συμμετέχω σε αυτό το κυνήγι της ευτυχίας...και μερικές φορές οι ευχές απλώς πραγματοποιούνται ξαφνικά...εδώ και τώρα...

Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain still remains
within the sound of silence.

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turn my collar to the cold and damb
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
that split the night
and touched the sound of silence.

And in the naked light I saw
ten thousand people maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never shared
No one dared
Disturb the sound of silence.

'Fools' said I,'you do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you''
But my words like silent raindrops fell
And echoed in the wells of silence.

And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said,the words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls
And whispered in the sound of silence.

Σήμερα νιώθω ότι είμαι γυάλινη. Φτιαγμένη από γυαλί κακής ποιότητας. Και είμαι έτοιμη να σπάσω. Να θρυμματιστώ σε χιλιάδες κομματάκια. Και να δω πως θα με μαζέψω μετά. Και πως θα με κολλήσω. Μου τελείωσε και η κόλλα. Γαμώτο.