Στιγμές που φεύγουν...χάνονται για πάντα και παραδίνονται στη λήθη.
Ο χρόνος σκληρός και αδυσώπητος λένε...μπορεί...μπορεί να απαλύνει τον πόνο όπως όλοι λένε, όμως καθώς περνάει έρχεται και σου θυμίζει...πράγματα που έπρεπε να μένουν ξεχασμένα...μα που ποτέ δεν θα ξεχαστούν...και ίσως καλύτερα έτσι...και σου τρυπάει το μυαλό.
Και τότε έρχονται όλα ξανά...και ανακαλύπτεις χωρίς έκπληξη πως όλα παραμένουν εκεί.Ίδια κι απαράλλαχτα.Απλά περιμένουν...απλά προσπαθούν να σε βοηθήσουν και σπρώχνονται να χωρέσουν στις σκοτεινές γωνιές,στα σκονισμένα συρτάρια....τα πάντα ξαναγυρίζουν κάποτε. Να το θυμάσαι αυτό.
Καλοκαίρια που έφυγαν,ανέμελα ταξίδια,ο ήχος του ανέμου μέσα από τα φύλλα των δέντρων...η άμμος στα παπούτσια σου...οι πιτσιλιές της θάλασσας στο πρόσωπο σου...μια βόλτα.Ένα χαμόγελο.Ένα ηλίθιο περιστατικό...ένα ηλίθιο ''σ'αγαπώ''...
ένα τραγούδι...ένας γνώριμος δρόμος...μια γνώριμη ματιά...κάποιο λιμάνι κάπου κάποτε...
και η ζεστασιά από το αγγιγμά σου...ακόμα εκεί.Όσα χρόνια κι αν περάσουν...ακόμα εκεί.
Τα πάντα ξαναγυρίζουν κάποτε.Να το θυμάσαι αυτό αγάπη μου...

Μα που είσαι? Πόσο ακόμα να περιμένω...εγώ θα περιμένω όμως, αρκεί να μην αργήσεις και χαθώ... αρκεί να μην αργήσεις και χαθείς...

Βρείτε μου ένα παραμύθι να κλειστώ μέσα σε αυτό... να ξεχάσω πως είναι να ζεις εδώ και να πονάς, όπου όλα θα είναι ιδανικά...όπου το πάντα θα σημαίνει πάντα,η αγάπη θα σημαίνει αγάπη και οι άνθρωποι θα είναι για πάντα αληθινοί...
πόσο λυπηρό...άραγε μόνο στα παραμύθια να μπορεί να συναντήσει κάποιος ανθρώπους αληθινούς?
Αν είναι έτσι βρείτε μου ένα παραμύθι...να χαθώ για πάντα μέσα σε αυτό...ποιά θα είναι η διαφορά...για εμένα ή για τους άλλους...

Είναι κάποιες μέρες που μοιάζουν ατελείωτες...οι ώρες κυλούν αργά και βασανιστικά...είναι αυτές οι μέρες που νομίζεις ότι είναι πολλές κολλημένες μαζί,σαν κάποιες να βαριούνται να περιμένουν τη σειρά τους και τρέχουν να περάσουν όλες μαζί.
Αυτή η Παρασκευή ήταν μια τέτοια μέρα...
Για όσους έχουν ζήσει τέτοιες ατέλειωτες μέρες...ας ευχηθούμε να ξημερώσει κάποτε ένας ήλιος και για μας...τους σκοτεινούς...που πάντα προτιμούσαμε την σκιά από το φως...

Όλες οι πόρτες κάποτε ανοίγουν...είναι που κάποιοι ξέχασαν να ακούν για να ανοίξουν...είναι που κάποιοι ξέχασαν να περιμένουν λίγο αφού χτυπήσουν...είναι σημάδι μας τα ματωμένα δάχτυλα...σιωπηλοί συνωμότες μιας άλλης φυλής...που ψάχνει και χτυπάει πόρτες...οικόσημο μας το παγωμένο χαμόγελο και τα θλιμμένα μάτια...που αν προσέξει κανείς λίγο προσεκτικά...θα δει μέσα τους του κόσμου όλες τις θάλασσες....