Κάπου σκόνταψα...προσπάθησα να δω μέσα στο πυκνό σκοτάδι στο οποίο βρισκόμουν τι ήταν αυτό το αντικείμενο που εντελώς απρόσμενα βρέθηκε στο δρόμο μου και βάλθηκε να ανατρέψει την πορεία μου χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα...
και τότε...τι έκπληξη...αν και το περίμενα σχεδόν...απλά ήλπιζα να μη το θυμηθώ, να περάσω από πάνω του και να μην τον αγγίξω...
Ηταν ο ίδιος μου ο εαυτός.
Τσαλακωμένος και βρώμικος,πεταμένος σαν να έλιωσε και να μη μπορεί να χρησιμοποιηθεί πουθενά πια...σαν περιττό υλικό σε ένα ήδη παραφορτωμένο κόσμο...όπου τα άχρηστα υλικά πρέπει,οφείλουν να καταστρέφονται....
ένιωσα ένα κρύο ρεύμα να με διαπερνά...δεν άντεχα τη σκέψη.Πως έγινε αυτό? Πως το έκανα αυτό? Γιατί το ξέχασα?