Χρώματα. Σκοτάδι. Με ρουφάει η σκιά. Γίνεται δίνη,γίνεται μαγνήτης γεμάτος σκόνη και χάος. Περπατάω στον δρόμο. Σε κάποιο δρόμο. Σε έναν δρόμο. Δεν μπορώ να κρυφτώ. Με τα χέρια μου καλύπτω τα μάτια μου. Δεν αντέχω άλλο χρώμα. Αλλά ούτε και τη σκιά πια.
Τη σκιά που τόσα χρόνια με φιλοξενούσε...ξαφνικά γίνεται κι αυτή πολύχρωμη και μου επιτίθεται...και από που να κρυφτώ? Αρχίζω να κλαίω και πέφτω στο δρόμο. Σε κάποιο δρόμο. Και το τσιμέντο γίνεται χώμα και μετά λάσπη και με καλύπτει ολόκληρη....δεν μπορώ ούτε να αναπνεύσω.
Και ξαφνικά βλέπω εσένα. Πάει τόσος καιρός...η αλήθεια είναι ότι μπορεί και να μη σε γνώρισα ποτέ μου στην πραγματικότητα...και όλα να ήταν μέσα στο μυαλό μου...αναρωτιέμαι μερικές φορές...υπήρξες?
Και γιατί...
ω γιατί έφυγες...και τώρα τι? Πως είναι δυνατόν να σε βλέπω?
Θυμάμαι ότι η λέξη ''αδύνατο''είναι άλλο ένα γελοίο ανθρώπινο ευφυολόγημα...τι σημαίνει αυτή η λέξη? Επανέλαβε τη πολλές φορές με τα μάτια κλειστά..και τότε θα δεις ότι δεν βγάζει νόημα κανένα...χάνει τη σημασία που της έδωσες...γίνεται ένα σύνολο ήχων χωρίς καμία ουσία...είναι σχεδόν αστείο τελικά...και για δες...μέσα σε δέκα λεπτά κατάργησες όλα τα αδύνατα και τα έκανες δυνατά...άρα μπορεί να είσαι εσύ... όντως...
εκεί...και να με κοιτάς...ξανά...πάλι...ξανά και πάλι...εσύ. Ίσως...ίσως και να μου μιλήσεις...αν είμαι τυχερή...ίσως και να με πάρεις μαζί σου κάποια μέρα...ενώ περπατάω στον δρόμο. Σε κάποιον δρόμο. Σε έναν δρόμο...
Σηκώνομαι ξανά...και συνεχίζω όσο ακόμα με αντέξει η σκιά...και μετά...τι?
Το Αδύνατο δεν υπάρχει...το Αδύνατο πέθανε. Κι όμως. Καλύτερα έτσι...