''Πιστεύω στα θαύματα.Ειλικρινά πιστεύω.Μου έχουν συμβεί.Μάλιστα μπορώ να ορκιστώ ότι το ότι βρίσκομαι εδώ αυτή τη στιγμή γράφοντας τις σκέψεις μου αποτελεί ένα θαύμα...
ποιό είναι το όριο των θαυμάτων λοιπόν? Που τελειώνει η συμπαντική ανοχή όταν ζητάς....ζητάς...υπόσχεσαι...και σχεδόν ποτέ δεν τηρείς τις υποσχέσεις αυτές...και έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως κουβαλάνε τόσα προβλήματα και ανησυχίες είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς πόσο θράσσος θα πρέπει να έχει κάποιος ούτως ώστε να ζητάει συνέχεια θαύματα μεγαλοποιώντας τα προβλήματα του και αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω του...
Αυτό κάνω ακριβώς...και ντρέπομαι στα αλήθεια γι'αυτή μου την πράξη...τι έχω κάνει για να αξίζω την οποιαδήποτε εύνοια?!?!Απορώ με τον εαυτό μου...άλλωστε δεν μπορείς να πάρεις συστατικές επιστολές από ένα κρύο και σκοτεινό παρελθόν...
Υποθέτω το κάνω γιατί προσπαθώ να γίνω ευτυχισμένη...βέβαια αν με ρωτήσει κανείς τι έχω στο μυαλό μου στο άκουσμα της λέξης ''ευτυχία'' το πρώτο πράγμα που θα επιχειρούσα να κάνω θα ήταν να αλλάξω επιδέξια θέμα συζήτησης...με κάνει να αισθάνομαι άβολα τελικά... ειδάλλως θα μπορούσα μόνο να ψελλίσω αυτό που λένε όλοι...ότι δηλαδή ευτυχία είναι η επίτευξη κάποιας προσωπικής πληρότητας...κάποιες σκόρπιες στιγμές...ικανές να ανακουφίσουν τον επίκτητο πόνο σου...ικανές να δροσίσουν κάποια χειμωνιάτικα απογεύματα ανεξαρτήτως εποχής...
Δεν ξέρω τι είναι ευτυχία.Αυτό που γνωρίζω μόνο είναι ότι δεν είναι τόσο ανέφικτη όσο όλοι νομίζουμε...η ευτυχία είναι εδώ και τώρα αυτή τη στιγμή που μιλάμε...η ευτυχία είναι μια ψευδαίσθηση του μυαλού...όμως σε τι υπερτερεί η πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση?
Και μήπως και η πραγματικότητα δεν είναι η πιο πραγματική ψευδαίσθηση απ'όλες?
Λοιπόν κι εγώ έχω δικαίωμα να έχω λίγο θράσσος...και θα συνεχίσω να ζητάω και να πιστεύω στα θαύματα...γιατί θέλω κι εγώ να συμμετέχω σε αυτό το κυνήγι της ευτυχίας...και μερικές φορές οι ευχές απλώς πραγματοποιούνται ξαφνικά...εδώ και τώρα...